GŁOWNO - Strona Miasta Głowna

Początki szkoły w Głownie sięgają roku 1850, kiedy tutejszym nauczycielem był pan Aleksandrowicz, a w latach 1890-1914 pan Wiktor Górski. Budynek szkolny, drewniany, położony był na rogu ul. Łowickiej i Cmentarnej. Mieścił tylko 60 dzieci. Władze carskie nie zezwalały na otwarcie nowej szkoły, ani na powiększenie liczby nauczycieli. W latach wojny 1915 – 1917 okupanci niemieccy przysłali do Głowna swoich nauczycieli. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku szkolnictwo polskie zaczęło rozwijać się. Kierownikiem szkoły został pan Henryk Rynkowski, który jako emisariusz Polskiej Organizacji Wojskowej był odpowiedzialny za oświatę, kulturę i szkolnictwo w Głownie. Ówczesna szkoła otrzymała nazwę Siedmioklasowej Szkoły Powszechnej Rozwojowej. Lekcje odbywały się w salach budynków rozrzuconych w różnych punktach miasta. W 1923 roku Henryk Rynkowski został burmistrzem miasta, natomiast kierownikami szkoły byli kolejno Nikodem Kowalski i Józef Rogaliki.

W roku szkolnym 1928/29 liczba uczniów wynosiła 1200, a lekcje w dalszym ciągu odbywały się w prywatnych domach. Te trudne warunki spowodowały, ze Rada Miejska z burmistrzem Rynkowskim (który był jednocześnie projektantem budynku szkolnego) wszczęła starania o budowę nowej szkoły. Plac na ten cel podarowała właścicielka majątku Głowno pani hrabina Aleksandra Komorowska.

Budowę rozłożono na dwa etapy. Budowa pierwszej części szkoły trwała jeden rok, została zakończona w 1930 roku. Kierownikiem szkoły został pan Bogdan Kowalski. 11 listopada tego roku odbyła się uroczystość poświęcenia nowego gmachu szkolnego. Mieszkańcy naszego miasta zwrócili się z prośbą do Marszałka Józefa Piłsudskiego o zgodę na nadanie Jego imienia szkole. Tym pomnikiem bowiem wyrazili wdzięczność za to, że będąc naczelnikiem państwa pamiętał o szkolnictwie i już w drugim miesiącu po odzyskaniu niepodległości, tj. 14 lutego 1919 roku ukazał się dekret o obowiązkowym posyłaniu dzieci do szkół. Ponadto Głowno uzyskało bezzwrotną pożyczkę na budowę szkoły.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej w Szkole Powszechnej im. Józefa Piłsudskiego w Głownie czynne były 23 oddziały, do których Szkoła w okresie międzywojennymuczęszczało ok. 1000 uczniów. Personel nauczycielski liczył 18 osób. Szkoła rozwijała się. Działało harcerstwo i inne organizacje. Poświęcono pierwszy sztandar.

W czasie II wojny budynek szkolny został zajęty przez Niemców dla celów wojskowych, w związku z czym uczniowie znów pobierali naukę w prywatnych mieszkaniach nauczycieli.

Budynek szkolny ocalał z pożogi wojennej, ale został całkowicie opróżniony z pomocy naukowych i sprzętu. Nauczyciele, rodzice i miejscowe społeczeństwo, które nigdy nie skąpiło na ten cel ofiar, doprowadzili budynek do względnego porządku. W 1945r. do najważniejszych uroczystości należała uroczystość poświęcenia sztandaru szkolnego, ufundowanego ze składek rodziców, ponieważ pierwszy sztandar został zniszczony podczas okupacji. Szkoła nasza rozrastała się i rozwijała, była dumą i troską naszego miasta.

W 1948r. Miejska Rada Narodowa w Głownie postanowiła zmienić nazwę szkoły na Szkołę Powszechną Nr1 im. Gen. Karola Świerczewskiego. W związku z powyższym ówczesny Kurator Okręgu Szkolnego ustalił dla szkoły nazwę „Publiczna Szkoła Powszechna nr 1 im. Gen. K. Świerczewskiego”.

W 1964 roku został zrealizowany drugi etap rozbudowy szkoły, m. in. powstała wtedy sala gimnastyczna. Mimo to uczniowie pobierali naukę na trzy zmiany (do szkoły uczęszczało ok.900 dzieci), aż do 1968 roku, kiedy powstała w mieście Szkoła Podstawowa nr 4, a w „Jedynce” liczba oddziałów zmniejszyła się z 25 na 20.

28 czerwca 1966 r. na posiedzeniu Rady Pedagogicznej w obecności przedstawicieli Wydziału Oświaty z Łowicza zapadła bardzo ważna uchwała. Szkoła Podstawowa nr 1 w Głownie stała się szkołą wiodącą. Wtedy też szkoła otrzymała z rąk Komitetu Rodzicielskiego nowy sztandar. Umieszczony na nim orzeł zdobił pierwszy sztandar szkoły.

Od początku roku szkolnego 1966-1967 pracowała w oparciu o system klaso-pracowniany. Za kierunki wiodące uznano fizykę, zajęcia praktyczne dziewcząt i biologię, a w ciągu roku szkolnego inne przedmioty.

W latach 1966-1970 szkoła uczyniła znaczny krok naprzód na drodze postępu pedagogicznego. Lekcje odbywały się w nowo zorganizowanych pracowniach i klaso-pracowniach. Bardzo dobrze rozwiązano urządzenie pracowni dla klas pierwszych. Wiele pracy włożyli w to rodzice uczniów. Zorganizowano i zaopatrzono w potrzebne pomoce naukowe pracownie do zajęć praktyczno-technicznych chłopców i dziewcząt, fizyczno-chemiczną, geograficzną i inne. Sale zmieniły wygląd, stały się bardziej funkcjonalne, a głównymi w nich gospodarzami były dzieci – opiekowały się nimi, gospodarowały. Została wprowadzona samoobsługa w klasach na wzór Szkoły Podst. nr 187 w Warszawie.

Nauczyciele z myślą o należytym poziomie szkoły oraz w trosce o wypełnienie zadań postawionych przez władze oświatowe stale ulepszali swój styl pracy, studiując zaocznie, czytając lekturę z zakresu teorii pedagogicznej i wzbogacając doświadczenie przez wycieczki i kontakty ze szkołami wiodącymi niemal w całej Polsce (Olsztyn, Poznań, Łódź, Pabianice, Raszyn, Warszawa, Spała, Bytom, Katowice). Konferencje powiatowe organizowane w szkole dopingowały kierownictwo szkoły i nauczycieli do prowadzenia dobrej pracy nie na pokaz, ale z dnia na dzień – na co dzień. Tematyka konferencji była różna, ujmowała zagadnienia wybrane przez władze oświatowe, a opracowywane i ukazywane przez szkołę od strony teoretycznej i praktycznej. Szkoła przekazywała swoje doświadczenia i osiągnięcia innym szkołom.

Aby poprawić wyniki pracy wychowawczej w latach 70-tych w szkole funkcjonował półinternat, który objął 9-ciogodzinną opieką dzieci najbardziej tej opieki potrzebujące. Duży wpływ na ukształtowanie społecznej postawy młodzieży miały imprezy i uroczystości szkolne, w czasie których udane występy dawało kółko artystyczne oraz chór szkolny.

Poszczególne klasy w naszej placówce zawsze „czymś żyły”, coś organizowały, przeżywały. Organizowane były wspólne wycieczki - bliższe i dalsze, uczęszczanie na filmy, a zimą tradycyjny kulig. System wychowawczy szkoły oparty był w tym czasie na uspołecznieniu uczniów. Samorząd szkolny kierował działalnością młodzieży w dziedzinie nauki, kultury, zabawy, sportu, bezpieczeństwa, higieny i porządku. Uczniowie poszczególnych klas uczyli się i bawili w grupach rówieśniczych analogicznych do sekcji samorządu szkolnego, wyróżnione były sekcje naukowe, kulturalne, sportowe, gospodarczo-porządkowe, sanitarne. Sukcesem szkoły w tym okresie było uzyskanie I-ej nagrody w województwie oraz III-ej przyznanej przez MOiW i Instytut Kształcenia Nauczycieli za opracowany przez kierownika szkoły M. Dylika i jego zastępcę M. Zielińską odczyt pedagogiczny pt. „Z doświadczeń Szkoły Podstawowej nr 1 w Głownie nad tworzeniem systemu wychowawczego”.

Szkoła w swoich poczynaniach miała wielu sprzymierzeńców. Do najbardziej czynnych i oddanych należy zaliczyć zakład opiekuńczy szkoły – Głowieńskie Przedsiębiorstwo Przemysłu Terenowego oraz Komitet Rodzicielski szkoły. Członkowie Komitetu godnie reprezentowali rodziców, wspierali szkołę nie tylko materialne przez wszelkiego rodzaju imprezy dochodowe, ale włączali się również w proces wychowawczy.

W roku szkolnym 1983/84 przeprowadzono remont generalny budynku, wymieniono wszystkie stropy w starej jego części. Mimo wyjątkowo trudnych warunków proces dydaktyczno-wychowawczy przebiegał bez zakłóceń. W latach osiemdziesiątych uczyło się w szkole ok.600 uczniów.

19 września 1990 roku Rada Pedagogiczna naszej szkoły podjęła uchwałę o powrocie do imienia pierwszego patrona – Marszałka Józefa Piłsudskiego. Decyzję podjęto wspólnie z Komitetem Rodzicielskim i Samorządem Uczniowskim, po poznaniu oczekiwań społeczeństwa naszego miasta i Głowieńskiego Porozumienia Obywatelskiego.

W dniu 11 listopada 1990 roku szkoła obchodziła wielką uroczystość powrotu do swojego pierwszego patrona - Józefa Piłsudkiego. Do chwili obecnej Świętem Szkoły jest dzień 11 listopada, a hymnem „Marsz I Brygady”.

Lata dziewięćdziesiąte to czas wielkich oszczędności w polskiej oświacie. Ograniczone zostały fundusze na inwestycje, zmniejszono tygodniowy wymiar godzin lekcyjnych dla uczniów. Zajęcia pozalekcyjne prowadzono społecznie. Ale dzięki zaangażowaniu nauczycieli, uczniowie naszej szkoły w dalszym ciągu odnosili sukcesy w olimpiadach i konkursach przedmiotowych na wszystkich szczeblach.

 W 1994 roku powołana przy naszej szkole Komisja Statutowa opracowała „Statut Szkoły Podstawowej nr1 w Głownie” tj. podstawowy akt prawny, według którego przebiega cała działalność szkoły.

Przez wiele lat w miarę posiadanych środków finansowych prowadzono prace remontowe, organizowano pracownię komputerową, wzbogacano szkołę w wiele cennych pomocy naukowych. Doskonalono też system wychowawczy oparty na samorządności uczniów. Działalność naszego samorządu i licznych organizacji uczniowskich zasługują na wyróżnienie.

W 1999 roku rozpoczął się proces wdrażania w życie reformy systemu edukacji (6 klas szkoły podstawowej i 3 klasy gimnazjum). W tym czasie uczyli się obok siebie uczniowie dwóch klas gimnazjalnych i klas I-VI. W tym też czasie rozpoczęły się prace nad tworzeniem wewnątrzszkolnego systemu oceniania oraz programu wychowawczego szkoły, w oparciu o które szkoła pracuje.

We wrześniu 2000 roku kl. I-III rozpoczęły nauczanie zintegrowane, kl. IV-V nauczanie blokowe, natomiast kl. VI kontynuowały stary program nauczania. Dwie klasy gimnazjalne przeszły do budynku Gimnazjum Miejsko-Gminnego w Głownie.

W tym czasie szkoła rozpoczęła realizację mierzenia jakości pracy szkoły. Kontynuowane były również prace gospodarcze. W 2001 roku szkołę podłączono do kanalizacji miejskiej oraz założono ogrzewanie miałowe.

W związku z planami wstąpienia Polski do Unii Europejskiej priorytetem naszym stała się edukacja europejska. Realizowana była w różnych formach, a udział w niej brały wszystkie klasy.

10 kwietnia 2002 roku po raz pierwszy odbył się sprawdzian kompetencyjny klas szóstych, podsumowujący edukację uczniów w szkole podstawowej. W roku szkolnym 2002-2003 główne zadanie, jakie sobie wytyczyliśmy to uatrakcyjnienie oferty edukacyjnej, integrowanie szkoły ze środowiskiem lokalnym oraz szeroka promocja szkoły. We wrześniu 2002 r. na terenie szkoły został zorganizowany Wielki Jesienny Piknik Rodzinny, a w grudniu aukcja prac naszych uczniów, rodziców, nauczycieli. W maju 2003 r. szkoła wzięła czynny udział w Jarmarku Europejskim organizowanym przez Burmistrza miasta Głowna.

Ważniejsze prace gospodarcze w tym czasie to remont dachu na głównym budynku szkoły, założenie nowej podłogi w sali gimnastycznej, wymiana okien w sali 22, którą wkrótce przekształcono w drugą salę komputerową.

Dzisiaj również, tak jak przez wszystkie lata trwania szkoły, głównym zadaniem naszej placówki jest jak najlepsze przygotowanie dzieci do dalszych etapów kształcenia i właściwego funkcjonowania w społeczności uczniowskiej, jak i w życiu. Staramy się wydobyć z każdego dziecka to, co najlepsze. Dążymy do tego, aby każdy uczeń znalazł u nas swoje miejsce i zdobył dobre podstawy wiedzy ze wszystkich przedmiotów. Realizujemy naukę trzech języków obcych – angielskiego, rosyjskiego i niemieckiego. Sprawdza się wewnątrzszkolne doskonalenie nauczycieli (współpraca z Wojewódzkimi Ośrodkami Doskonalenia Nauczycieli w Łodzi i Skierniewicach). Nauczyciele systematycznie podnoszą swoje kwalifikacje, co daje wymierne efekty. W szkole prowadzone są zajęcia pozalekcyjne – chór, kółka polonistyczne, matematyczne, językowe, ekologiczne, komputerowe, sportowe, teatralne, biblioteczne. Uczniowie biorą udział w olimpiadach, konkursach, prezentacjach teatralnych w ramach współpracy z Miejskim Ośrodkiem Kultury, w jasełkach bożonarodzeniowych, zawodach sportowych osiągając sukcesy i zdobywając nagrody. Członkowie Szkolnego Koła Krajoznawczo-Turystycznego biorą udział w rajdach pieszych, poznając piękno okolic Głowna i Ziemi Łódzkiej.

Co roku w szkole odbywają się uroczyste akademie poświęcone Patronowi, wydarzeniom państwowym, a także związane z przyjęciem do społeczności uczniowskiej klas pierwszych.

Szkoła wpaja uczniom zachowanie proekologiczne, poprzez m.in. coroczny udział w akcji „Sprzątanie Świata”.

Uczniowie klas IV-VI pracują w Samorządzie Szkolnym, organizując apele, konkursy, dyskoteki, akcje ekologiczne, loterie. Przygotowują się tutaj do życia i pracy.

Wychowawcy w myślą o poszerzeniu wiedzy i zainteresowań uczniów organizują wyjazdy do kin, teatrów, muzeów oraz wycieczki krajoznawcze i tzw. „zielone szkoły”. Integrują uczniów podczas imprez klasowych np. z okazji Dnia Kobiet, Dnia Chłopca, Dnia Matki.

Uczniowie ze swoimi problemami mogą zwrócić się nie tylko do swojego wychowawcy, wsparcie i pomoc mogą znaleźć także u pedagoga szkolnego.

Od września 2004 roku działa w szkole świetlica środowiskowa, która skupia dzieci potrzebujące opieki i wsparcia ze strony szkoły, pedagoga oraz nauczycieli poszczególnych przedmiotów. Dzieci mogą odrobić prace domowe, uczestniczyć w grach i zabawach sportowych, a także zjeść podwieczorek.

Szkoła otacza opieką wszystkie dzieci. Dzieci rozwijają swoje uzdolnienia na kółkach zainteresowań, a pokonują trudności w nauce na zajęciach wyrównawczych. Dzieci z wadami postawy mają możliwość uczestniczenia w zajęciach gimnastyki korekcyjnej.

Przy współpracy  z Poradnią Psychologiczno – Pedagogiczną organizowane są prelekcje o ciekawej i różnorodnej tematyce, służące zarówno uczniom, rodzicom, jak i nauczycielom.

W czasie ferii zimowych uczniowie chętnie uczestniczą w zajęciach sportowych, komputerowych, plastycznych, przedmiotowych, muzycznych.

Tak jak przed laty, tak i dzisiaj szkoła wiele zawdzięcza zaangażowaniu rodziców i pracowników szkoły. Udaje się zdobyć środki finansowe na konieczne remonty, zakup książek, dyplomów, pomocy dydaktycznych. Rada Rodziców dofinansowuje uroczystości i imprezy szkolne. Dzieci mogą korzystać ze świetlicy szkolnej, jeść obiady na stołówce, pić herbatę i mleko. Mimo trudności finansowych, z jakimi boryka się oświata, nasza szkoła rozwija się i ma miano solidnej placówki. Jest szkołą, z którą identyfikują się pokolenia absolwentów, wśród nich naukowcy, lekarze, nauczyciele, księża, poeci, wśród nich ci, którzy wyjechali z naszego Głowna, jak i ci, którzy tu mieszkają. Uśmiechają się czasem na ulicy do swoich nauczycieli, uśmiechają się, prowadząc dzieci do swojej starej szkoły.